แดดยามเช้าฉาดฉาย ได้กลิ่นไอหอมหมู่ไม้
ลอยมาแตะจมูกของฉัน ก่อให้เกิดความรู้สึกพลัน
ว่าวันนี้จะดี
ตะวันออกมาทักทาย ไม่มีความกังวลให้คลาย
ฉันเอนตัวทอดกาย ในเวลาไร้อันตราย
แต่ยังไม่ทันไรก็มีเมฆคล้อยต่ำ
อุ้มเอาสีดำคล้ำดูหมองหม่น
เข้ามาวนเวียนวุ่นวายวกวน
และปล่อยหยาดฝนลงมาที่เก่า
ที่ที่เราลืมไปว่าเคยเศร้า
หยาดฝนกระหน่ำรุมเร้า
ทำไมหนอถึงตกมาตรงนี้
ว่าแล้วก็บ่นอีกสักที
ทำไมต้องตกมาตอนนี้
และยังไม่ทันไรก็มีเมฆคล้อยต่ำ
อุ้มเอาสีดำคล้ำดูหมองหม่น
เข้ามาวนเวียนวุ่นวายวกวน
และปล่อยหยาดฝนลงมาที่เก่า
ที่ที่เราลืมไปว่าเคยเศร้า
ก็แค่อยากฝนโปรยปราย
ไม่ทำให้ดอกไม้เฉาตาย
อย่าไปแบกรับอะไรมากมาย
ทำใจให้สบายแล้วเดินออกไป
รับกับสายฝนที่ลงมาที่เก่า
ที่ที่เราลืมไปว่าเคยเศร้า
ไม่มีเราที่เป็นทุกข์กับวันเก่า
มีเพียงเรากับใจที่บางเบา ตรงนี้...